The adventure begins

Nou, daar ga je dan. De wekker ging en ik zat gelijk recht op in bed, het is 3 maart en ik stap over een aantal uur in het vliegtuig. Wat gaat er dan door je heen? What the fuck was gedachten nummer 1 gevolgd door NO WAY, ik blijf thuis. Maar goed ik heb mezelf de douche in gedwongen, uiteraard de hele ochtend gedacht: voor de laatste keer in mijn eigen bed geslapen, voor de laatste keer in mijn eigen douche gestaan, voor de laatste keer uit mijn eigen glas gedronken. Ja het is echt zo, dat soort rare gedachten krijg je nou eenmaal. Ik weet ook wel dat niet alles voor het 'laatst' is geweest want ik kom natuurlijk gewoon terug. Nou dan heb je dus afscheid genomen van je huis ga je richting de auto, SURPRISE! Accu leeg .... Oke that's it ik ga niet meer, dat was het eerste dat ik zei. Mark in de stress maar voor mij voelde het eigenlijk wel als een goed excuus om te laat komen en dus me vlucht te missen. Erg he? Dat komt gewoon omdat ik zo gigantisch slecht ben in afscheid nemen. Maar goed het avontuur gaat verder, gelukkig was me lieve papa aanwezig en heeft hij ons uit de brand geholpen. Nog geen 20 minuten onderweg en natuurlijk rijden we zo een stilstaande file in, wat overigens niet helemaal lekker getimed was aangezien ik hoognodig moest plassen van de zenuwen. Gelukkig ruim op tijd aangekomen op schiphol en dan begint het echt. Backpack afgeleverd bij de drop-off, nou toen begonnen me handjes wel te zweten. Inmiddels waren mijn lieve vriendinnen ook gearriveerd en dan komen de tranen. Waarom wilde ik dit ookal weer? En daar kwam de rest die ook allemaal in de file hadden gestaan. Wat wil je drinken? WIJN! BIER? Whatever maakte me geen drol uit als er maar alcohol in zat. (Lekker hoor zo vroeg op de ochtend, niet dus) maar het deed zijn werking. We hebben nog even rustig wat gedronken en daarna uiteraard nog wat sigaretten genuttigd. Ja dan is het ineens tijd, echt echt echt tijd. Nou ik hoef niet te vertellen hoe dat ging natuurlijk.......... Daar ging ik hoor met dikke rode natte ogen en trillende zweethandjes. Ik had zo veel tijd gerekt dat ik gelijk al kon boarden dusja, daar zit je dan ineens binnen 10 minuten op je stoeltje in het vliegtuig. Oke sas je kan nu nog uitstappen, weet je het zeker? Echt? Ga je dit doen? Te laat, de deuren zijn dicht en de motoren gaan aan. There is no way back now. Ja en dan komt het buikpijn, misselijk, dikke tranen. Het zou toch leuk moeten zijn vraag je je dan nog af.. Thank god voor de comedy films en leuke spanjaarden waar ik mee omringt was. Zij leerde mij spaans en ik hun engels. Mijn goede hollandse engels natuurlijk. 11 lange uren later stond ik op Panama, klein vliegveldje waar uiteraard niet gerookt mocht worden. Fijn hoor heb ik weer en geloof me ik luste er wel een stuk of 10! Tijd om te boarden, we werden met een busje naar het 'vliegtuig' gebracht. Wat een kleintje dacht ik nog...... Natuurlijk mijn stoel nummer al bezet nouja zo zal het wel gaan hier in midden Amerika dus ik ben gewoon op een lege stoel gaan zitten. Wederom tussen de spanjaarden, alleen sprak deze keer niemand engels. Na een hobbelige rit van 3 uurtjes was ik dan eindelijk op plaats van bestemming: Guatemala! Backpack opgehaald van de bagage band die zo te zien aan de krassen en vlekken ook een zware reis had gehad. Daar ging ik hoor met me veel te zware backpack door de douane. Eenmaal buiten aangekomen was ik eerlijk gezegd een beetje de weg kwijt, overdonderd door alle mensen die er stonden en allemaal iets van me wilde hebben. Na 5 minuten afvragen wat ik hier ook al weer deed heb ik me hostel gebeld voor een pick up. Binnen 5 minuten waren ze er. Hij stelde zich enthousiast voor en het eerste wat ik zei was: the bag is very heavy. Hij begon te lachen en zei iets wat op spaans leek, pakte de backpack en viel bijna om. Tja ik had je gewaarschuwd. Op weg naar me slaapplek pikte die man nog wat locals op die een lift wilde hartstikke gezellig natuurlijk maar ze spraken geen woord engels. En 3 keer raden, ik ben mijn spaanse woordenboekje vergeten. Handig hoor! Nou eindelijk aangekomen werd me backpack naar boven gebracht naar de slaapzaal met 8 bedden waar niemand zou slapen, lekker hoor even bijkomen met mezelf. Ik kreeg van alles aangeboden dus ineens zat ik beneden in de tuin met een biertje, sigaretje van de locals en slecht sprekend gezelschap. Hard gelachen natuurlijk om onze beroerde communicatie skills, we begrepen elkaar totaal niet. Tijd om naar bed te gaan ik had inmiddels al een nacht overgeslagen natuurlijk. Nou ik heb 4 uurtjes kunnen slapen, locale tijd werd ik om 04.00 wakker. Het is inmiddels 05.00 in de ochtend op dit moment dus ik ga zo maar is de douche op zoeken.... Om 10.30 wordt ik afgeleverd bij een busstation om verder te reizen naar Xela. To be continued ........