Lost in Xela

Na een slechte nachtrust ben ik de dag begonnen met een heerlijke douche beurt. Voor Nederlandse begrippen: een pis straaltje. Het straaltje water was zo minimaal dat ik niet eens het sop van mijn lichaam kreeg. Maar goed who cares, i'm in Guatemala. Als een ijsblokje ben ik naar me kamer gevlucht om even op te warmen in bed.
Ik werd uitgenodigd om te komen ontbijten. Eieren, brood, gebakken ham, bruine prut en nog veel meer. De dochters van mijn gastgezin vroegen of ik het leuk zo vinden om een kleine rondleiding te krijgen in het centrum, natuurlijk wilde ik dat! Even later vertrokken we te voet. Het is zo'n 10 minuutjes wandelen. Uiteraard ging de communicatie via handen en voeten werk maar ik moet zeggen dat ik de taal aardig onder de knie krijg. Ik begrijp wat ze vertellen zolang ze rustig praten en zij begrijpen mijn gebrekkig spaans gecombineerd met engels. We hebben een rondje gelopen om het centrale park en zijn een biertje gaan drinken in een cafe. Daarna zijn zij weer terug gegaan en ging ik op pad door Xela. Echter kwam ik er pas achter toen zij al weg waren dat ik mijn plattegrond thuis had laten liggen. Slim?! Maar ach hoe moeilijk kon het zijn om de weg terug te vinden.... Af en toe moet ik mezelf helpen herinneren dat mijn richtingsgevoel niet om over naar huis te schrijven is. Nou daar ging ik, dat straatje zag er wel leuk uit. Ik ontmoette daar een aardige meneer die vroeg waar ik vandaan kwam. Hollanda zei ik, ooooo netalanda kijk kijk niet koop mooi vrouw goe ga get als goe. Er kwam een riedel aan gebrekkig Nederlandse woorden uit zijn mond, ik was aangenaam verrast. We kletsten verder in het engels en hij vertelde dat hij op weg was naar het restaurant waar hij werkte en of ik wat wilde drinken. Natuurlijk, tijd genoeg! Ik kreeg een soort mango prut smoothie wat hij een cocktail noemde, al leek het daar totaal niet op. Maar het smaakte er zeker niet minder op. Ineens pakte hij een gitaar tevoorschijn en begon hij te spelen voor me. Het duurde even voor ik door had dat hij nederlands probeerde te zingen. Super leuk dat moest natuurlijk even gefilmd worden. Na me drankje ging in weer de straat op, natuurlijk geen idee waar ik beland was. Dus ik liep wat rond soms 3 keer in dezelfde straat omdat alles op elkaar lijkt. Ik kwam op een markt terecht echt super leuk, veel eettentjes en stalletjes met muziek en kleding. En daar was ineens de grote gele M. Mac donalds! Just in time want het begon echt keihard te regenen. Een lekkere cheeseburger en wifi made my day. Klein probleempje het stopte namelijk niet met regenen en ik wist eigenlijk ook niet echt welke kant ik op moest om thuis te komen. Ik kwam bij het parkje aan en wie stond daar, de gitaarspelende meneer van het restaurant! Hij heeft me weer op weg geholpen. Echt heel grappig om te zien hoe iedereen van deur naar deur rent om niet verzopen te worden door de regen. Het is eigenlijk gewoon gezellig onder het afdakje met nog 6 anderen Guatmalteken. Allemaal erg geinteresseerd in wat ik hier doe maar die mensen praten zo snel dat ik er geen touw aan kon vast knopen. Dus was het voornamelijk: hola! No hablo espanol en een grote glimlach. Al rennend van deur naar deur kwam ik steeds dichter bij huis, ik begon dingen te herkennen. Ik stond te schuilen onder een afdakje toen er een auto hard door een plas voorbij reed. En bedankt he! De straten staan hier trouwens blank als het regent, oversteken is lastig en net alsof je door een riviertje loopt. Veilig bij het huis aangekomen kwam ik er achter dat ik de sleutel niet bij me had. Ach no problemo dacht ik. Maar de stroom was uitgevallen door de heftige regenval dus ook de deurbel deed het niet..... En de keuken (waar ze altijd zijn) is ongeveer een huis verder dus kloppen is daar nauwelijks te horen. Na 5 minuten bonken werd ik gehoord. Ik kreeg gelijk een dekentje, chips, taart en een warme chocomel. Ze zijn zo lief hier!