Avonturen in Peru

Hola! Inmiddels ben ik alweer 2 weken in Peru en ik kan je vertellen dat de tijd voorbij vliegt.. Met Bram en Femke ben ik afgelopen weekend naar Salinas de Maras gegaan dit zijn zout vlaktes in de bergen van de Sacred Valley. We hebben de bus genomen naar een plaats dichtbij de Salinas, dit duurde ongeveer een uur. Daar hebben we weer een taxi genomen naar een kruising waar de trail naar de Salineras begon. Het is ongeveer 5 km lopen naar de ingang en van daaruit is het ongeveer nog 500 meter lopen langs een weggetje naar beneden. Wat een uitzicht voordat je naar beneden gaat, wauw dat is met geen pen te beschrijven. Daar aangekomen hebben we onszelf eerst maar even getrakteerd op een ijsje. Ja en daar sta je dan ineens voor allemaal terrasjes van water en zout echt prachtig! Je loopt over de richels van de zout terrassen dus enige oplettendheid is nodig wil je dus niet in het water terecht komen. Onze Bram wist wel een leuk pad naar beneden i.p.v. een taxi terug naar het busstation.. Over de stenen en aardig steil naar beneden gingen we hoor, Bram en Femke zijn beide reus dus ik huppelde er een beetje achteraan en ik wilde uiteraard wat foto's maken dus ik liep daar wel prima. Hun waren er beide al geweest dus dan is de wauw factor er ook wel af natuurlijk. Beneden aangekomen moesten we nog een watertje over via een wiebelbiebel brug en door een dorpje naar de hoofdweg wachten op een busje die ons naar het busstation zou brengen. Het was echt een onwijs leuke wandeling naar Salinas maar ik was echt snot verkouden dus ik kon alleen ademen via m'n mond aangezien mijn neus pot dicht zat. Dat maakte het iets lastiger maar ik heb GEEN last gehad van de hoogte of iets dergelijks wat ook wel even in de krant mag. Goed vooruitzicht dus, ik hoop dat dit betekend dat ik nergens last zal hebben van de hoogte.. Oja en natuurlijk had ik weer oorontsteking, afgelopen vrijdag heb ik in bed doorgebracht met koorts. Alweer? Ja echt alweer maar deze keer viel het reuze mee. Snot verkouden en oorontsteking maar ik had natuurlijk de antibiotica druppels uit Guatemala bewaard slimme ik. Het enige jammere van al dat ziek zijn is dat mijn medicijn voorraadje sneller gaat dan gepland.. Inmiddels is de oorontsteking zo goed als weg dus ik mag zeker niet klagen, zo mogen al m'n oorontstekingen wel zijn. Ze komen ze gaan maar goed dat ben ik wel gewend. Om nog even verder te gaan in de ontstekingen....... Zaterdag bleef m'n grote teen hangen achter een veel te grote steen in een donker straatje, ja wie z'n schuld is dat dan he? De steen of het donkere straatje.. In ieder geval mis ik nu een stuk teen vlees wat dan weer net iets minder leuk is, is dat m'n teen is gaan ontsteken. Na twee dagen een beetje mank lopen gaat het nu weer hartstikke goed met mijn grote teen. Shanty (als je dit leest) onwijs bedankt voor je flesje sterilon! Ik had het zonder waarschijnlijk niet overleefd. Uiteraard heeft mijn gastmoeder er ook wat wonder spulletjes opgesmeerd. Al met al weer een lekkere klunzige week gehad. Op mijn project heb ik het echt zo naar m'n zin. Ik help voornamelijk in de therapie zaal waar ik de kindjes leer lopen, masseer en fysiotherapie oefeningen met ze doe. Ik voel me ook echt zo nuttig daar! Ik ben ook echt verliefd geworden op een klein draakje. Ik heb al eerder over hem geschreven, hij is onwijs autistisch en agressief maar als je hem echt leert kennen is het een scheet van een jongen die eigenlijk gewoon heel verdrietig is omdat hij niet begrepen wordt. Hij kan uren naar me kijken en achter me aanlopen en wijzen naar dingen waarvan hij dan het woord wilt horen. Hij vind het geweldig om naar onderdelen van zijn lichaam te wijzen, voornamelijk oren neus mond buik voet vinger hand pols. Hij ligt dan helemaal in een deuk. En of je het nou in het Spaans of Chinees doet dat maakt geen drol uit. Hij kan ook niet praten maar wel heel goed geluiden maken en hij vind het geweldig om kindjes in de rolstoel rond te duwen. Ja als je niet oplet duwt hij ze graag de trap af of de bosjes in..... Maar als je er bij blijft heeft hij de tijd van zijn leven. Het weekend heeft hij ongeveer alle kinderen van zijn groep pijn gedaan... Iedereen heeft schrammen, bijtwonden en blauwe plekken. Echt heel jammer dat er in het weekend gewoon zo weinig toezicht is. Maar goed ik heb het dus onwijs naar me zin!
Inmiddels is het alweer vrijdag en begint het weekend dus weer! Afgelopen dinsdag ben ik naar Cristo Blanco gegaan, het witte beeld boven op de berg met een mega uitzicht over Cusco. Gisteren heb ik de rainbow mountains van Peru beklommen. Wauw.. Op sommige delen heb ik gebruik gemaakt van een paard omdat ik echt geen lucht kreeg, zo hoog! Het begon allemaal om 03.30 in de nacht ik was de laatste in het busje dus ik had echt een shit plek en dan is 3 uur rijden toch best lang.. In Guatemala kunnen ze niet rijden maar dit slaat alles. Gewoon veeeeeeelste snel door alle bochten heen en geloof me als je een bochtje mist ben je hartstikke dood, je kon niet eens de grond van de afgrond zien zo diep was het.. Ik werd er gewoon misselijk van en probeerde absoluut niet naar buiten te kijken.... Maar goed daar VEILIG aangekomen gingen we eerst met zijn allen ontbijten en op dat moment waren we op 4200 meter hoogte. Het moment dat ik (misselijk) de bus uitstapte voelde het alsof ik niet normaal kon ademen en alsof ik in een soort afgesloten doos was gestapt. Het was een heel bijzonder gevoel.. Op dat punt dacht ik ook: No way, ik kan dit niet en ik wil dit niet. Maar ik had mezelf beloofd dat wat er ook gebeurde ik die berg op ging. Waarom? Omdat de vulkaan in Guatemala ook niet was gelukt en ik daar zo erg van baalde achteraf dat ik dit gewoon moest en zou doen. Kruipend, schreeuwend, huilend dat maakte me allemaal niets uit ik ging de top halen! Dus na het ontbijt gingen we terug het busje in om nog 10 minuutjes te rijden naar het start punt. Inmiddels was het al licht aan het worden en elke keer als hij afremde dacht ik: niet stoppen, niet stoppen alsjeblieft niet stoppen. Die bergen zagen er ZO hoog uit dat ik gewoon niet meer durfde. En ja hoor, hij stopte.... Ik kon wel janken! Me buik was direct van slag en ik voelde de moed in me schoenen zakken. Vamos! Riepen ze.. En daar gingen we hoor het eerste deel was nog aardig te doen en iedereen wilde elke keer stoppen om foto's te maken. Wat ik uiteraard helemaal niet erg vond want dan kon ik even op adem komen.. Mijn geluk was dat er heleboel Peruvianen mee waren die absoluut niet voorbereid waren op had wat hun wachten stond.. Met schoudertassen en nette schoenen wilde ze de rainbow mountains beklimmen. Ik moet toegeven dat ik er ook niet heel veel van af wist maar ik begreep wel dat ik genoeg water mee moest nemen, warme kleding en goede schoenen aan moest trekken. De eerste 10 minuten waren aardig te doen en dan ga je toch echt even een flink stuk steil omhoog. Springen over stromende watertjes en klimmen over de rotsen. Alles in me riep NEEEEE ga terug, dit kan jij niet. Snakkend naar adem overleefde ik het eerste deel waar ik mezelf mee verraste. Praten kon ik niet meer maar wat een nog beter gevoel gaf was dat bijna alle Peruvianen 20 minuten achter ons liepen, zo slecht ging het dus nog niet.. Op een gegeven moment kwamen we op een punt waar je een paard kon 'kopen'. Dit was sowieso mijn plan voordat ik überhaupt die berg op ging maar toch was er een klein moment van twijfel. Het ging namelijk best aardig dus ik informeerde even naar de mogelijkheden en het bleek dat dit mijn enige kans was op een paard. Ik heb dus een paard genomen en daar kreeg ik een vrouwtje bij die met het paard liep. Eigenlijk was ik dus eigenaar van een paard en een mevrouw voor de hele dag, ik mocht dus ook zelf beslissen wanneer ik er op ging zitten want dat vrouwtje liep toch wel achter me aan. Goed geregeld dacht ik zo en ongeveer het eerste uur heb ik gelopen tot het redelijk steile stuk. Je stijgt gemiddeld 250 meter per uur dus ademen werd steeds moeilijker. Het steile stuk is ongeveer het midden van de hike, hier moet je ook betalen om verder te berg op te mogen. Ik heb besloten op dat stuk gebruik te maken van mijn stront eigenwijze paard die natuurlijk geen zin had om 65 kilo de berg op te brengen.. Het duurde daarom ook erg lang voordat we boven waren en zelfs op de rug van het paard kon ik moeilijk ademen laat staan als ik het te voet had moeten doen.... Diep respect voor alle mensen die daar naar boven klommen! 'Boven' aangekomen was er een rust momentje en besloot ik te voet verder te gaan. Er was een meid die daar al afhaakte en met een zuurstof tank achterbleef. Het was redelijk goed te doen maar ademen werd steeds moeilijker en dat was goed te merken bij iedereen. Sommige stukken waren zo steil dat de mensen van hun paard af moesten en zelf moesten klimmen. Na die stukken was het weer redelijk te doen voor de paarden en heb ik nog ongeveer 15 minuten op het paard gezeten. Daar kwam het moeilijkste... Rond de 5000 meter heb je het gevoel dat elke beweging te veel is. Maar daar ging ik hoor, misselijk als wat en zo uitgeput als het maar zijn kon en snakkend naar adem. Ik moest en zou daar komen het was nu ZO dichtbij. De laatste 10 minuten moest ik na elke 5 stappen een minuut bijkomen, het gevaarlijke is dat als je eenmaal loopt je het gevoel hebt dat alles wel goed gaat. Maar als je stopt merk je pas dat je helemaal geen adem meer hebt. Heel bizar ik kan ook niet zeggen dat ik me ooit zo gevoeld heb. De laatste 20 meter was echt heel steil en mensen die geen bergschoenen hadden gleden ook gewoon weer terug naar beneden. Ik moet toegeven dat ik op sommige momenten echt dacht dat ik dood ging, vooral het laatste stuk. Man man man wat een ervaring... Dit is zonder meer het meest intensieve wat ik ooit in mijn leven heb gedaan (tot nu toe) maar ook het mooiste. Soms vergat je gewoon even rond te kijken .. Het is zo prachtig echt ik heb er geen woorden voor. Bovenaan heb ik ook zeker even een traantje gelaten. Voornamelijk omdat ik gewoon ineens even besefte wat ik allemaal aan het doen ben, hier in Peru maar ook de komende 7 maanden. Wat is het leven toch mooi :-)
Uiteraard moesten we ook weer naar beneden... Dit heb ik allemaal overleefd tot het midden daar ben ik op me paard gesprongen en ik ben er niet meer vanaf gekomen tot het laatste steile stuk naar beneden. Lang leven het paard want zonder had ik het zeker niet gered. Wat een avontuur en wat een ervaring. Ik zou het zeker niet nog een keer doen maar ik had het ook echt niet willen missen.. Vandaag (vrijdag) the day after heb ik niet veel gedaan. Ik denk dat ik gisteren een koudje bovenop mijn al bestaande verkoudheid heb gevat, ook niet heel gek want we begonnen rond de -5 graden maar het is natuurlijk bloedheet als je aan het lopen bent. Ik begon dus met een singlet, t-shirt, vest, trui, jas en sjaal en na 10 minuten was me jas al uit, na 20 minuten me trui en al gauw liep ik in me t-shirt. Dus niet geheel onlogisch dat ik vandaag weer stront verkouden ben en ja mensen voor de 3e keer in een aantal weken mijn oor weer pijn doet. Hopelijk waait het na een goede nachtrust weer over.. Vanmiddag om toch nog even het huis uit geweest te zijn heb ik mijn busticket geregeld naar Arequipa volgende week woensdag. Het plan is nog steeds hetzelfde! Een krap schema maar dat gaat me zeker lukken. Morgen ga ik met Femke en Ashten naar Moray dat is ongeveer een uurtje weg van hier. Moray is gemaakt door de inca's maar men is niet zeker over waar het nu eigenlijk voor is. Het zijn ronde terrassen die steeds dieper naar beneden gaan, de diepste is ongeveer 30 meter en heeft een verschil van ongeveer 15 graden! Hierdoor speculeren ze dat de inca's misschien aan het experimenteren waren met verschillende temperaturen op verschillende hoogte. Ach we zullen het nooit weten maar het is zeker mooi om te zien! Zondag begint mijn trip richting Machu Picchu, daar heb ik echt zoooo veel zin in. Het volgende verslag heb ik dus 1 van de 7 wereldwonderen van mijn lijstje kunnen kruisen. Hoe vet is dat!?