Chitwan en Manakamana

Goedemiddag uit regenachtig Kathmandu. Het is inmiddels al weer maandag en vrijdag vlieg ik alweer naar Vietnam, de tijd gaat echt heel snel. We zijn uiteindelijk 3 nachten in Chitwan geweest omdat het daar zo relaxed was. Afgelopen vrijdag hebben we de jungletour gedaan en kano gevaren, nou het was allemaal bloedje heet. Echt dat was gewoon niet normaal! De tour begon om half 7 in de ochtend dus we moesten allemaal vroeg uit de veren maar om half 8 zaten we pas in de kano. Strakblauwe lucht, brandende zon en een veel te warm reddingsvest aan (die we stiekem ook niet dicht klikte). Na een half uur smolten we bijna weg en deden we allemaal even voelen aan het water NEEEE schreeuwen er ineens twee mannen... Krokodillen!
Oeps.... En heel toevallig lag er een paar minuten later een krokodil op en zandbank te zonnen. Ze hebben hier de langste krokodil ter wereld die 7 meter lang kan worden, dus die handjes hielden we wel binnenboord. Onze kano stopte aan de rand van de rivier waar we door een blubberig paadje midden in het bos belande. Wat een rust, je kon de vogeltjes horen fluiten en de je hoorde de apen spelen en ruzie maken. We kregen voor we dieper het park in gingen eerst nog even instructies over wat we moesten doen als we een tijger, neushoorn of olifant tegen kwamen. Bij een neushoorn moesten we keihard weg rennen of in een hoge boom klimmen, bij een tijger moesten we als een groep bij elkaar gaan staan en de tijger aanstaren? Daar voelde ik me niet heel comfortabel bij, maar goed.. En een olifant daar was weinig tegen we doen behalve achter een grote boom gaan staan en hopen dat hij weg zou gaan. We hebben echt een onwijs mooie wandeling gemaakt en we hebben een heleboel poep gezien van dieren, maar helaas op de kont van een neushoorn na hebben we niets gezien. Tijgerpoep, beren die gaten hebben gegraven in de grond en een heleboel apen dat is ongeveer de samenvatting van onze wandeling. En laten we natuurlijk niet de bloedzuigers vergeten.... Man man man die zijn erger dan muggen hoor! Wat een rotbeestjes. We hebben een stop gemaakt bij een hutje op palen, vanaf hier hadden we echt prachtig uitzicht over het park.
Tijdens de wandeling terug kwam ik erachter dat mijn onderbenen pijn deden en branden, maar ik had een lange broek aan dus ik kon nog niet zien wat de schade was. Eenmaal in het hotel zag ik dat m'n onderbenen vol met uitslag zaten, waarvan ik heb geen idee. Allemaal rode vlekken die aan het opzwellen waren en het leek wel of iemand er naalden aan het insteken was. Maaaaaar gelukkig heb ik een grote pot uiercreme waar ik echt niet meer zonder kan. Die creme heeft me al uit meerdere oncomfortabele situaties geholpen. Inmiddels is het maandag en is de uitslag een stuk minder, het is nu donker rood maar niet meer gezwollen of pijnlijk. Zaterdag ochtend zijn we rond 9 uur vertrokken naar het buspark om daar vervolgens een lokale bus richting Gorkha te pakken. We hadden al gehoord dat de wegen slecht waren maar dit hadden we niet verwacht, wauw wat een rit was dat zeg. Ten eerste was het bloedheet dus alle ramen stonden open en door al het stof en alle uitlaatgassen van de 500 vrachtwagens en bussen waren we aan het einde van de rit grijs. Onze kleding, haren, tassen noem het maar op. Er was dus een bepaald stuk op de weg waar er maar één bus per keer kon rijden. De wegen waren allemaal weggespoeld door een modderstroom vorige week. Hobbel de bobbel en uiteindelijk een uur staan wachten maar daarna was de weg een stuk beter. Tijdens de rit kwamen we erachter dat Gorkha veel verder was dan Manakamana waar we ook nog heel graag heen wilde.. Dilemma! We besloten dus halverwege de bus uit te gaan bij een klein dorpje om weer de bus terug te pakken naar Manakamana. Die bussen waren er zeker wel maar vraag niet hoe.... We werden een bus ingepropt waar al veel meer mensen aanwezig waren dan mogelijk, met onze backpack op ons rug. Ja dat was echt 3 keer niks en heel oncomfortabel. Gelukkig was het maar een half uurtje met de bus dus viel het nog alles mee. We werden afgezet bij een grote poort waar we dus nog 300 trappen naar beneden moesten om bij de kabelbaan te komen. Zwetend beneden aangekomen kwa en we erachter dat het zaterdag was, DE dag om de tempel bovenaan de berg te bezoeken. Het was dus echt super druk en iedereen liep met een geit of kip aan een lijntje. Ja wat ze daar mee doen wil je eigenlijk niet weten, eerst krijgen ze de schrik van hun leven omdat ze omhoog moeten 20 km in een bakje.. En boven aangekomen worden ze op de foto gezet en in de tempel geslacht als 'offer'. Arme beestjes..
We hadden kaartjes gekocht en zijn omhoog gegaan met de langste kabelbaan in Azië en als je het mij vraagt volgens mij ook de enige? Echt een prachtig uitzicht! Gelukkig waren er bijna geen wolken dus hadden we echt een heel mooi uitzicht. Boven aangekomen voelde we de koele lucht en een heerlijk windje, dat voelde echt zo fijn na een week zweten. Het eerste guesthouse dat we tegenkwamen had een mooie prijs voor een 3-persoonskamer en we hadden het inmiddels wel gehad met rondlopen dus vonden we het wel prima. We gingen op zoek naar een busstation omdat we hadden gelezen dat we ook met de bus weer terug naar beneden konden. Na een aantal trappen omhoog moesten we er zeker 500 naar beneden om vervolgens erachter te komen dat de wegen weggespoeld waren en er dus geen bussen of jeeps reden.... Geluk bij een ongeluk belandde we in een één of ander festival dat maar 1 dag per jaar plaats vind. Iedereen was verkleed en aan het dansen, echt heel erg leuk! We waren trouwens ook de enige toeristen. We vonden een pad die langzaam omhoog ging richting de bergtop, uiteraard een heleboel blubber en stenen maar wat we daar aantroffen maakte alles weer goed. We konden zeker 6 besneeuwde bergtoppen zien en nog een heleboel andere bergen, echt het beste uitzicht so far. Adembenemend.
De 500 trappen omhoog waren minder grappig maar goed ook dat hebben we weer overleefd. We hebben heerlijk gegeten bij een restaurant naast ons hotel, wat achteraf ook van hen bleek te zijn. Het was echt enorm pittig maar erg lekker. We zijn allemaal vroeg naar bed gegaan omdat we gesloopt waren van de busrit. Gisteren ochtend werd Fanny ziek wakker, ze heeft waarschijnlijk iets verkeerds gegeten? Verbaast me ook niet hoor want we hebben echt op plekken gegeten waarvan je denkt wat doe ik hier... En dat er dan ook nog gezellig een rat langs je voeten rent. Gelukkig voelde ze zich na wat kotsen een stuk beter en zijn we naar de beroemde tempel gegaan waar eigenlijk maar weinig van over is na de aardbeving van vorig jaar.. Ze zijn de tempel weer aan het opbouwen maar er is behalve bloed op de vloer van alle slachtingen en een heleboel kaarsjes weinig te zien. We zijn wel even binnen geweest (uiteraard op blote voeten) maar de geur was echt niet te omschrijven... We zijn dus snel weer weg gegaan. We hebben onze backpacks opgehaald en zijn weer naar beneden gegaan met de kabelbaan om vervolgens een bus te scoren naar Katmandu. Dat ging heeeeel makkelijk, voor nog geen euro zouden we 3 uur in de bus zitten. Vraag niet hoe natuurlijk maar het was een mooie prijs! Na een uur hadden we ineens een lekke band en stonden we zeker een uur langs de weg.... Dat is ook de normaalste zaak van de wereld hoor iedereen zoekt een gewoon een boom op om lekker te gaan slapen, haast bestaat hier niet.
Er zat een heel oud mannetje naast me die alleen maar heeft geslapen en dus steeds op mij in slaap viel.. Heel gezellig en warm als je met 5 personen op een 4 persoonsbankje zit gepropt.. En hij rook niet bepaald naar roosjes, maar goed 7 uur LATER zijn we dus in Katmandu aangekomen en we werden echt in niemandsland afgezet. Gelukkig kwam daar uit het niets een taxi mannetje tevoorschijn en konden we voor een mooie prijs bij ons hostel worden afgezet. We hebben wat gegeten en zijn gaan slapen we waren helemaaaaaal afgebrand van het niks doen en rond geslingerd worden in een bus. Vandaag is RUST DAG. Jipppppie helemaal niks doen, Daphne komt vanavond aan in Katmandu dus we wachten op haar en gaan dan vanavond lekker uit eten. We willen heel graag naar the last resort. Daar kun je raften, bungeejumpen, canyoning echt noem het maar op! Maar de weg er naar toe schijnt weggespoeld te zijn dus we laten ons morgen even informeren. Verder zijn er nog wat dingetjes die we willen bezichtigen in Katmandu en dan is het alweer bijna vrijdag... Toevallig vliegt Daphne vrijdag ook naar huis en komt Fanny haar vriendin uit Frankrijk vrijdag aan en gaat Anthony terug naar Pokhara om een trekking te doen. Super grappig dus we zijn nog samen tot vrijdag en dan gaat ieder weer z'n eigen weg.

Groetjes uit Katmandu!