Roadtrip

Goodmorning, na de 'heerlijke' douche beurt van gisteren ging de tijd ineens snel. Ik heb nog even met wat mensen op Skype gezeten om te vertellen hoe de reis was verlopen. De aardige man van het hostel die nog steeds geen engels sprak bood me een lekker ontbijtje aan. Chicka, chicka! Ik werd naar een tafeltje gebracht waar een bordje klaar stond met roerei, toast en een bruin prutje. Na het ontbijt zou ik met de man van het hostel een simkaartje gaan kopen maar de aardige meneer had dat al voor me gedaan. Het moment dat hij alles wilde installeren kwam de taxi..... Ineens was er haast, hij rende naar boven om me backpack te pakken en ik rende nog even naar de wc. Eenmaal in de taxi begon het avontuur. Ik dacht dat ze in Azie niet konden rijden maar hier bakken ze er ook weinig van..... Langs de weg stonden vrouwen met kindjes die aan het bedelen waren voor geld of eten. Eerste indruk? Drukke stad met veel uitlaatgassen. Er rijden bijna alleen maar oud amerikaanse schoolbussen, echt super gaaf om te zien! Maar geloof me, als je te dichtbij staat ben je gewoon zwart van de uitlaatgassen. De man van de taxi sprak een klein beetje engels, hij probeerde daarom ook veel met zijn handen uit te leggen. Het enige dat ik wilde is dat hij zijn handen aan het stuur hield dus mijn reactie op alles wat hij zei was: si, si, comprende! Ookal begreep ik er natuurlijk de ballen niet van. Aangekomen bij het busstation waar ze wederom geen woord engels spraken, kreeg ik een briefje met een nummer erop. Ik dacht het nummer van de bus of iets in die richting. Me tas kreeg een label en werd onder in de bus gedaan. Ineens werd er een tafeltje voor de bus ingang neergezet en kwam er een security mannetje tevoorschijn. Hij wilde in me tas kijken, daarna mocht ik de bus in. Ik dacht natuurlijk ik ga helemaal voorin zitten voor het geval dat het een wilde rit wordt. Ineens staat er een spaans mannetje naast me die wijst naar de stoel, dus ik lach vriendelijk en haal me spullen opzij zodat hij naast me kon zitten. Op dat moment werd ik gebombardeerd met spaanse woorden waar ik natuurlijk niks van begreep.. Uiteindelijk liet hij zijn ticket zien waar een nummer op stond, het kwartje viel. Ik zat op zijn stoel. Dus ik bood mijn excuses aan in half spaans half engels en volgens mij ook nog een paar woorden nederlands. Uiteindelijk was mijn stoel op de tweede rij dus ik zat alsnog voorin gelukkig. Nou daar ging de bus. Echt joost mag weten waarom er verkeersborden staan langs de weg of waarom er überhaupt stoplichten zijn want ze rijden als debielen en letten werkelijkwaar nergens op. Ze rijden keihard door alle bochten en toeteren doen ze minimaal 1 keer in de 5 minuten. Na ongeveer een uur rijden sprong de nooduitgang open op de plek waar ik dus in eerste instantie was gaan zitten, geen paniek hoor. De bus rijd gewoon met 100 km per uur door terwijl een andere man uit het raam hangt om het te maken. Je kunt begrijpen dat ik na 4 uur misselijk aan was gekomen in Xela. Daar werd ik opgehaald door Petra die mij vervolgens naar me gastgezin zou brengen. Wat fijn dat je dan in een vreemd land even Nederlands kan praten en ook daadwerkelijk begrepen wordt. In de auto vroeg ik haar over me gastgezin, mijn eerste vraag uiteraard spreken ze engels? NIET DUS. Okeeeee dacht ik....... Bij binnenkomst kreeg ik een warm welkom, eerst een rondleiding en daarna een 3 gangen lunch menu. Rijst, kip, groente, soep noem het maar en het stond er. Hoe moest ik in godsnaam duidelijk gaan maken dat ik misselijk was van de busreis en absoluut geen trek had? Uh niet dus.... Overal een hapje van gekomen en toen maar met hand gebaren duidelijk gemaakt dat ik echt niet meer kon eten omdat ik misselijk was. Ik voelde me natuurlijk knap lullig dat ik niet alles kon opeten maar het was no problemo. Eigenlijk wilde ik heel graag iedereen berichten dat ik veilig was aangekomen maar daar was geen tijd voor, ik werd aan iedereen voorgesteld en iedereen kwam even kijken wie ik was. Het zijn echt zulke lieve mensen, ik werd geknuffeld en gekust en kreeg van alles aangeboden. Ze hebben een hondje, een vogeltje en een papegaai daar wordt ik natuurlijk wel blij van. Lekker kroelen met de hond compenseert het gemis van mijn lieve poes Luna. Even later werd ik opgehaald door Coen, de stagiair van stichting Do Guatemala. Hij zou me meenemen naar het kantoor om wat dingen door te spreken over mijn verblijf hier en het project waar ik vrijwilligerswerk ga doen. Een gezellige wandeling door Xela, wat voor mij nog even voelt als een groot dolhof. Ik kreeg een plattegrond van Xela en wat instructies om bij een supermarkt te komen. Nou daar liep ik hoor met me richtingsgevoel van niks en me kaart lees skills. Aangekomen bij de supermarkt kwam ik erachter dat ik alleen dollars op zak had, daar kun je hier dus niet mee betalen..... Helaas dan maar de weg terug vinden naar me nieuwe huis. Niet geheel verrassend dat ik een aantal keer verkeerd ben gelopen natuurlijk maar uiteindelijk heb ik het kunnen vinden. Inmiddels was het al 18.30 uur en kreeg ik direct bij binnenkomst eten aangeboden. Maar eigenlijk wilde ik naar bed omdat ik zo gigantisch moe was. Ik heb nog wat met ze gedronken en tergelijkertijd een spaanse les gehad. Het is toch lastiger dan je denkt als je elkaar niet kan verstaan. Daarna ben ik naar me kamer gegaan, het duurde nog even voor ik kon slapen en het is echt mega gehorig hier maar uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen. Om 04.00 uur vanmorgen zat ik weer rechtop in bed. Inmiddels is het nu 06.30 en ga ik toch maar proberen om nog wat te slapen........... Slaap lekker!