Lets get lost

Zo, daar ben ik weer na even geen bericht. Je zou zeggen geen bericht goed bericht maar deze keer niet ha ha. Vrijdag op zaterdag nacht ben ik erg ziek geweest, kotsen en diarree ach de normale dingen voor een vreemd land als deze. Als ik men moet geloven wordt bijna iedereen hier ziek na de eerste week. Ik kon mezelf ook echt niet verstaanbaar maken naar me gastgezin, me spaans was ook ziek geloof ik en de energie om het op te zoeken had ik niet. Al met al een dag ziek geweest veel water gedronken en zaterdagavond ging het al stukken beter. Helaas dus niet de hike kunnen doen bij Lago Atitlan. That really sucks..... Na een dag van droog brood en water had ik besloten dat ik absoluut de zondag op stap zou gaan. Zo gezegd zo gedaan! Ik ben rond 09.00 van huis vertrokken met me huisgenootje Pablo. We hebben een busje genomen naar 'het bus station' ... Dat was het plan.. We werden ergens gedropt en moesten een lokale markt over om bij het bus station te komen, uiteraard een paar verkeerde straatjes genomen maar daar was dan eindelijk het bus station. Er stonden zeker wel 10 bussen minimaal maar je moet absoluut niet moeilijk denken hier in Guatemala. Je roept gewoon : chichicastenango! En je wordt een bus in geduwd. Daar gingen we hoor in een mini bus op weg naar een centrale plek waar we weer over moesten stappen op een andere bus. In de bus zou officieel plek moeten zijn voor 12 mensen, we zijn met 20 mensen garriveerd op de overstap plaats. Onderweg wordt de deur gewoon open gezet en wordt er geroepen naar lokale mensen of ze mee willen rijden terwijl er GEEN plek meer is. Iedereen slaapt ook in de bus is me opgevallen. Ik vraag me echt af hoe ze dat doen want ze rijden als debielen en de bochten zijn aardig scherp. Na de overstap was het nog ongeveer een half uur rijden door de bergen naar Chichicastenango. Ik had van me gastmoedertje mini bananen mee gekregen dus die heb ik gedeeld met de mensen die mee reden in de bus. Zo ook een Japanner wat ook wel even grappig was want wat blijkt nou, Chichi betekend in Japan; grote borsten. Hij had dus wel zin om naar Chichicastenango te gaan ha ha. Als je de bus uit stapt wandel je eigenlijk zo de markt op, daar is Chichi ook bekend om. Er waren een aantal dingen die we wilden zien en doen. De Maya kerk die 400 jaar oud is en waar nog steeds oude rituelen gebruikt worden. De trap naar de kerk heeft 18 treden en elke trede staat voor een maand in de Maya kalender. Erg indrukwekkend om mee gemaakt te hebben, elke plek in de kerk heeft andere geesten. Bij de ingang herdenken ze de algemene mensen, daarna de priesters en zo werkt zich dat naar belangrijke personen richting het altaar. Na wat over de markt gestruind te hebben zijn naar Pascual Abaj gelopen, een waarschijnlijk al eeuwenoud heilig altaar boven op de berg waar de Maya's komen om te bidden. Het is ongeveer 15 minuten omhoog hiken erg steil, daar had ik me iets in vergist ha ha. Bek af boven aangekomen stelt het eigenlijk weinig voor. Maar we zijn er geweest! Daarna begon het grote avontuur we wilde namelijk graag met de chickenbus naar huis gaan. Dat zijn de grote amerikaanse schoolbussen die guatemala ooit heeft overgenomen. De bus zat meer dan vol er zijn bankjes voor twee personen en per bankje zaten er 3 personen....... Wij moesten dus staan, opzich geen probleem tot je in de bergen komt..... Daar gingen we hoor de hele bus door geslingerd. Geweldig! De muziek staat in dit soort bussen ook erg hard en we waren de enige toeristen (duh, niemand wilt met die bus) maar goed waar muziek is......... Danst Sas natuurlijk :-) we waren een echte attractie voor de lokale mensen. De muziek werd zelfs harder gezet. Wat een ervaring. Na een half uur door elkaar geschud te worden zijn we in de volgende chickenbus gestapt die naar Xela ging. Er was plek!!! Maar niet voor lang uiteraard, de hele weg heb ik tussen twee slapende Guatmalteken gezeten die zich nergens aan vast houden dus je kunt je voorstellen dat ik blij was om de bus te stappen na bijna 2 uur met 3 personen op een 2 persoons bankje gezeten te hebben. Bij thuiskomst ben ik nog wat gaan eten en drinken met wat mensen, en wat is een drankje doen zonder een kaartspel. Was erg gezellig! Vandaag was mijn eerst dag op het project..... Wauw dat heeft me meer aangegrepen dan ik dacht. De mensen die er werken tonen niet echt interesse in de vrijwilligers dus ik was super blij dat Marina er bij was, zij is er nog de rest van deze week. Je gaat door twee poorten die beiden op slot zitten en bewaakt worden. Het is een gemiddeld groot gebouw waar ongeveer 100 meiden verblijven met de leeftijd tussen de 7 en 18 jaar. Kamers hebben ze niet, het zijn grote slaapzalen met ongeveer 50 bedden. Er zijn geen aparte bedden voor de baby's en kleine kinderen, het oudste kindje is ongeveer 2 jaar. Er is een groep kinderen die misbruikt zijn maar niet zwanger zijn geraakt en een grote groep meiden die zwanger zijn geraakt door verkrachting e.d. Heel bizar om meiden van 11 jaar oud met een dikke buik te zien omdat ze zwanger zijn... Dat raakt me absoluut. De meiden krijgen les in het gebouw zoals ze dat op school zouden krijgen, ondertussen blijven de kindjes dus op de slaapzaal. Daar zijn de vrijwilligers dus hard nodig, zonder ons is er ook niemand bij de baby's en kindjes. Er is een vrouw die alles globaal in de gaten houd maar een huilend kindje pakt ze niet op. Vanmorgen bij binnenkomst huilde er ongeveer 4.. Indrukwekkende dag waar ik nu maar is lekker van bij ga komen, inmiddels zit ik op het dakterras en we gaan straks gezellig uiteten. Adios!