Missie mislukt

Woensdag zijn we niet gaan salsa dansen. Theater liep 'wat' uit waardoor we pas om 21.30 gingen eten. En BORING dat het was...... Maar goed :-) Donderdag heb ik een nieuwe roommate gekregen, Karoline! Gezellllig. Normaal is dat niet de bedoeling maar ze wilde graag nog wat langer blijven in Xela dus vroeg ze of dat bij mijn leuke gezin mocht en dat kon. Donderdag avond was er een kroegentocht waar wij officieel niet aan mee deden maar toch een soort van hebben gedaan. Uiteindelijk zijn we in een gezellige kroeg beland, blijkt dat het st. Patricks day is. Wisten wij natuurlijk dus we hadden ons tasje gevuld met groene ballonnen. Party kan beginnen! het was echt heeeel druk binnen en ineens uit het niets was het feestje afgelopen en gingen de lichten aan, uhhh oke doei? We werden nog uitgenodigd voor een afterparty maar dat vertrouwde we niet helemaal en uiteraard zou Willie ons veilig voor de deur afzetten. Dus we hebben vriendelijk bedankt voor de afterparty.. Uiteindelijk zijn we weer veilig thuisgekomen met een taco van een straattentje. Hij rook onwijs lekker maar was niet te eten........ Dus hebben we de straathondjes blij gemaakt. Arme beestjes! Er zijn hier echt gigantisch veel straathondjes. De meeste hebben rabies dus kunnen uit het niets boos worden en aanvallen. Vraag dat maar aan Coen ha ha. Die arme jongen wordt bijna elke avond aangevallen. Eenmaal thuis aangekomen zagen we onze zwarte voeten, geen slippers meer aan als we uit gaan! Ik had ook een stuk glas in me voet maar dat had ik helemaal zelf gedaan, liet namelijk mijn glas vallen naast me voetjes. Slimpie :-) Ondertussen hebben we wat plannen gemaakt voor het weekend. Zondag reist Karoline weer verder en ik ga haar gezelschap houden, een dagje naar lake Atitlan. Aankomende week is Semana Santa dus overal feest in Guatemala. Moet gezellig worden dus! Ook heb ik besloten om wat meer spaanse lessen te volgen, vanwege Semana Santa zijn de scholen op donderdag en vrijdag dicht. Ik ga even terug naar school tot en met woensdag en vanaf donderdag weer naar het project. Ik ben benieuwd of het dan beter gaat! Volgend weekend reis ik naar Coban met Karoline om daar gezellig het weekend rond te hangen. Er staan al aardig wat dingen op de planning zo ook Semuc Champey. Dat is een natuurreservaat met voornamelijk turkoisegekleurde poelen. Vannacht zouden we de hoogste vulkaan van centraal Amerika beklimmen....... Dat is voor mij niet helemaal gelukt helaas. Je start op ongeveer 3000 meter hoogte, daar gingen we dus ook de bus uit. We werden gister om 22.30 opgehaald en kwamen rond 01.00 in de nacht aan bij de voet van de vulkaan. Onmiddelijk bij uitstappen voelde ik me al niet helemaal lekker.. Maar goed ik dacht dat zijn de zenuwen want het is natuurlijk spannend zo'n nacht hike. Daar gingen we hoor met z'n 5e en een gids. Ik probeerde rustig achter te lopen om een goed tempo te vinden maar ik voelde me steeds slechter.... Me beentjes voelde slap waardoor ik twee keer struikelde over een steen, toen voelde ik ineens dat me buik raar ging doen. Nog geen 20 minuten later stond ik tussen de bomen gebukt te kotsen. No way!! Ik moest en zou dit doen en nu sta ik over te geven, neeeeeeeee! Ik was echt zo boos op mezelf waardoor ik eigenlijk nog minder energie kreeg om door te gaan. Eigenlijk is het niet raar om ziek te worden van de hoogte voor een meid die onder zeeniveau woont. Maar ik heb hier vaker last van gehad dus ik had het ergens ook stiekem wel zien aankomen. Maar zo heftig als vannacht heb ik het nooit gehad. Kotsen, diarree, duizelig, lucht happen. Het was geen misschien of ik verder mee mocht naar boven, ik moest terug naar de bus. Daar zit je dan in je uppie in een busje aan een verlaten weg en ook nog is ziek te wezen. Wauw wat voelde ik me slecht! Ik ben ziek geweest tot een uurtje of 04.00 in de nacht daarna stopte het kotsen en kon ik veilig in het busje zitten zonder alles vies te maken. Ik had het zo koud dat ik echt dacht dat ik dood zou gaan aan onderkoeling, ik had zelfs wakkere dromen (slapen durfde ik niet) dat mensen me dekentjes kwamen brengen. Uiteindelijk ben ik met zonsopgang weer naar buiten gegaan omdat ik toen eindelijk iets kon zien, er is namelijk geen verlichting daar dus de nacht is pikdonker. Ik heb wat foto's genomen en gewacht tot de groep weer beneden kwam, rond 11.00 waren ze weer terug. Al met al een k*t nacht gehad. Ik voelde me stukken beter tijdens het dalen. Hoogte is niet zo m'n ding......... Vanavond gaan we lekker uiteten omdat het Karo haar laatste nacht in Xela is. Adios!